ဒီေန႔
(၄၉)ႏွစ္ ျပည့္ခဲ႔ၿပီ ။ ပထမဦးဆုံး ( ေနေကာင္းလား ေမေမ ) လုိ႔ ဖုန္းဆက္ေမးနုိင္ေလာက္ေအာင္
- ေမေမ အသက္ရွင္ က်န္းမာ ေနေပးလုိ႔ ေလာကႀကီးကုိ ေက်းဇူးပါ ။ ေလာကႀကီးထဲ က်ေနာ္႔ရဲ႕
ပထမ မ်က္လုံး စဖြင္႔ ေတာ႔ ၾကင္နာစြာငုံ႔ၾကည့္ေနတာ သူမ(ေမေမ)ပါ ။ က်ေနာ္လူျဖစ္ဖုိ႔
သူ႕ခမ်ာ ေသလုေမ်ာပါး ပင္ပမ္းခဲ႔ရွာမယ္ ။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ကုိ ေထြးပုိက္ဖုိ႔ သူမ
အၿမဲ အားရွိခဲ႔တယ္ ။ ဒါေၾကာင္႔ - - - - - က်ေနာ္ေလ ေမြးေန႔ေရာက္တုိင္း ( ေနေကာင္းလား ေမေမ ) လုိ႔ အၿမဲေမးခ်င္ခဲ႔တာပါ ။
(၄၉)ႏွစ္
ဆုိတဲ႔သက္တမ္းတေလ်ာက္
- ဘ၀မွာ
လက္ျဖန္႔ေတာင္းခဲ႔ရတာေတြ မ်ားလွသလုိ ၊ ကုိယ္က ျပန္လည္ ေပးမွ်ရတာေတြလဲ ရွိခဲ႔ၿပီ ။
-
ကုိယ္ေတာင္းစဥ္က အရနဲလွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ မေက်နပ္စိတ္နဲ႔ မြန္းၾကပ္၊ေလးလံခဲ႔ဖူးေပမဲ႔ ၊
ကုိယ္ေပးလုိက္လုိ႔ သူတုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတာ ျမင္ရေတာ႔လဲ ၾကည္နူးစိတ္နဲ႔ ေပါ႕ပါး၊ေပ်ာ္ရႊင္မိခဲ႔ျပန္ေပါ႕
။
-
လုိခ်င္တာေတြ ၊ နာက်င္၊ေဒါသေတြ ၊ သိမ္ငယ္၊တက္ၾကြမာနအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ တုံလႈပ္စဥ္မွာ
မရင္႔က်က္ေသးတဲ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အားမရ ၊
အနာဂါတ္အတြက္ စုိးရိမ္ေနခဲ႔ရဖူးတယ္ ။
-
သိျမင္လာတာေတြ ၊ ယုံၾကည္နုိင္လာတာေတြ ၊ ေက်းဇူးတင္၊ၾကည္ညဳိစိတ္ေတြနဲ႔ တည္ၿငိမ္စဥ္အခုိက္မွာေတာ႔
အနာဂါတ္ဆီက ၿငိမ္းေအးမႈ အလင္းပ်ပ်ေတာင္ လွမ္းျမင္ရေတာ႔မလုိ ။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘ၀တခု (၄၉)ႏွစ္ထိေတာ႔ ေရာက္လာခဲ႔ပါၿပီ ။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ မကင္းနုိင္လုိ႔ ေမြးလာၿပီဆုိမွ
ဘ၀ရဲ႕ ထိေတြ႕နုိင္၊သိနုိင္သမွ်ေသာ ပစၥဳပၸန္အခုိက္ေလးေတြကုိအားျပဳလုိ႔
လြတ္ေျမာက္ျခင္းတရားဆီ သြားေန ရဦးမယ္ေလ ။ အဲဒီတရား (နိဗၺာန္)ဆီ သြားရာ သံသရာလမ္းမွာ
(သခၤ်ဳိင္း)ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ရဦးမွာ လုိ႔လဲ ေက်နပ္စြာ သိျမင္ လက္ခံနုိင္ခဲ႔ပါၿပီ
။
(
၁၆-၄-၂၀၁၅ )
No comments:
Post a Comment