ဝန္ခံျခင္း

( ပညာ မတတ္ ၊ စာသာ တတ္ေတာ႔ ၊

ဂါဟတ္ ကုိက္တာ ၊ ခံရၿပီ )

( ခႏၶာေပၚ မသိ ၊ သညာသာ သိေတာ႔ ၊

သမုတိ နယ္က ၊ မလြတ္ေတာ႔ၿပီ )

ဂါဟတ္ (ဂါဟ) ဆုိတာ - ေလာေလာဆယ္ က်မ္းကုိးရွာမရလုိ႔ အနက္(အတိအက်) မေျပာနုိင္ေပမဲ႔ က်ေနာ္နားလည္ ထားတဲ႔ ဂါဟတ္ကုိက္တယ္ ဆုိတာ - အဝိဇၨာဦးစီးတဲ႔ (ဒိဌိ၊ဝီစိကိစာၦ) ေတြက ပညာရွိေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကုိယ္႔အတြင္းထဲ မွာ တရားေဟာေနတာပါပဲ ။ ဒါကုိ တနည္းအားျဖင္႔ သမုတိနယ္က မကၽြတ္၊မလြတ္ေအာင္ (ပညတ္ကစားေနျခင္း)လုိ႔လဲ နားလည္မိပါတယ္ ။ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေယဘုယ် ေျပာရရင္ (ေလွ်ာက္ေတြးေနတာပါပဲ) ။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက  တရားအားထုတ္ခါစက အတူသီတင္းသုံးဖက္ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ ရယ္သြမ္းေသြးရင္း ေျပာတဲ႔စကားေလး -  ( တရားထုိင္ၿပီလုိ႔မဟုတ္ဘူး ၊ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ေလွ်ာက္ေတြးပါၿပီခင္ဗ်ား ) တဲ႔ ။ အဲဒါ (ဂါဟ) ပါ ။ သူက တျခားအေတြးနဲ႔ မတူဘူး ၊ သားေတြး၊သမီးေတြး ၊ စီးပြား၊ေလာကီအေတြးေတြက ခ်က္ျခင္းသိသာလုိ႔ ဝီရိယ တင္ၿပီး ျဖတ္ခ်လုိက္လုိ႔ ရတယ္ ။ ( အသက္ျပင္းျပင္းတခ်က္႐ႈၿပီး အာ႐ုံေပၚျပန္တင္လုိက္တာနဲ႔ တိခနဲရပ္သြားတယ္ ) ။ (ဂါဟ)က ျဖတ္ရဖုိ႔ သိပ္ခက္တယ္ ။ သူက (တရားအေတြး) ၊ ဖတ္ထား၊မွတ္ထားတဲ႔ အေပၚယံသညာအသိေတြ ေနာက္ကုိ လုိက္ေမ်ာၿပီး ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္တရားေဟာေနသလုိ ၊ တရားစစ္ေပးေနသလုိလုိနဲ႔ သမာဓိမရေအာင္ ပညတ္ကစားၿပီး ဝဲလည္လွည့္ ေနရင္းက (သတိ)တခ်က္လြတ္တာနဲ႔ အျပင္အထိ ဆြဲထုတ္သြားၿပီး တရားပ်က္ေအာင္ကုိ ဖ်က္တတ္ပါတယ္ ။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ အသက္(၂၅)ႏွစ္အရြယ္ ( ၁၉-၅-၁၉၉၁) ေန႔စြဲနဲ႔ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ ေရးခဲ႔ဖူး တယ္ ။ ( အေမွာင္ဟာ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ဝတ္ထားတယ္ ) တဲ႔ ။ သႀကၤန္မွာ ဒုလႅဘရဟန္းဝတ္ေတာ႔ အမိအရ တရား အားထုတ္မယ္လုိ႔ အျပင္းအထန္ ႀကဳိးစားခဲ႔တယ္ ။ အဲဒီမွာ (ဂါဟတ္ကုိက္တာပါပဲ) ။ ေဝဒနာေတြဘာေတြ ေအးေဆး ျဖတ္ခ်ထားလုိ႔ရၿပီထင္ရေလာက္ေအာင္ သမာဓိေကာင္းလာေပမဲ႔ (နိဗၺာန္ကုိျမင္ခ်င္ေဇာ၊တရားထူးရလုိေဇာနဲ႔) ပရမတၳဓမၼ အေပၚမွာ (မတင္သင္႔တဲ႔) ပညတ္ေတြတင္ၿပီး (ဓမၼဝိစယ)တရားစစ္အေတြးက စေမ်ာလုိက္တာ ၊ ဝီရိယအားေကာင္းေလ ၊ အေတြးေကာင္းေလ ၊ ေတြးရင္း၊ေတြးရင္း (သတိ)မလုိက္နုိင္ေတာ႔တဲ႔တခ်ိန္မွာ အဝိဇၨာက အျပင္အေတြးေတြဆီအထိ ဆြဲခ်သြားလုိက္ေတာ႔ ပ်က္ပါေလေရာ ။ ႏွေျမာလုိက္တာ ၊ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ေဒါမနႆနဲ႔သာ က်န္ခဲ႔ရေတာ႔တယ္ ။ အဲဒီတုန္းက ငယ္လဲငယ္ ၊ တကၠသုိလ္ပညာေတြလဲသင္ေနေတာ႔ စာစုံ၊အေတြးစုံ ေရာေနေတာ႔ ပုိဆုိးတာေပါ႕ ။ ဒီဖက္မွာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ကုိ ေလ႔လာေနသလုိ (ကဗ်ာ ၊ ဂီတ ဝါသနာအရ) အဲဒီေခတ္မွာ ေခတ္စားေနတဲ႔ ယန္းေပါလ္ဆာ႔ထ္ တုိ႔ အဲလ္ဘတ္ကျမဴး တုိ႔ရဲ႕ (ျဖစ္တည္မႈအဓိကဝါဒ) ကုိလဲ ႏွစ္ၿခဳိက္ေလ႔လာေနေတာ႔ ပုိဆုိးတာေပါ႕ ။

ဒါေပမဲ႔ ဆယ္ႏွစ္သား ကုိရင္ေလးဘဝနဲ႔ တခါ ၊ အသက္အစိတ္ ရဟန္းဘဝနဲ႔တခါ တရားအားထုတ္ခဲ႔ရလုိ႔ တရားအရိပ္ရဲ႕ ေအးျမမႈ ၊ တရားအရသာက အျမတ္ဆုံး ဆုိတဲ႔အသိေလး စြဲက်န္ခဲ႔တာကေတာ႔ အျမတ္ေပါ႕ဗ်ာ ။ ေနာက္(၁၅)ႏွစ္ေလာက္ အထိကေတာ႔ ဘြဲ႕ရ ၊ အလုပ္လုပ္ ၊ မိန္းမယူ ၊ ကေလးေတြရ … ႐ႈပ္ယွက္ေတြခတ္ၿပီး ရိပ္သာေက်ာင္းေလးနဲ႔ ေဝးခဲ႔ရပါ တယ္ ။ ဒါေပမဲ႔ (၄၀)ေလာက္ကစၿပီး (ငါ႕ကံငါပုိင္သဟဲ႔ ၊ ငါ႕ကံငါဖန္တီးမဟဲ႔) ဆုိတဲ႔ (ငါမာန္ေတြက်လာ) ။ ကမၼနိယာမ ရဲ႕ မျမင္နုိင္တဲ႔အစိတ္အပုိင္း (ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္ေတြဟာ) သမုဒၵရာအလယ္က ကၽြန္းေလးလုိ - ေရေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္နုိင္တဲ႔အစိတ္အပုိင္းေလးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႀကီးက်ယ္၊နက္႐ႈိင္း၊႐ႈပ္ေထြးလြန္းလွတယ္ ဆုိတာ သေဘာေပါက္ လာတယ္ ။ အျခားတပါးေသာ အေနာက္တုိင္းအေတြးအေခၚေတြဟာ မျပည့္စုံဘူး ၊ လြဲမွားတယ္လုိ႔ ယတိျပတ္ စိတ္မွာ ျဖစ္လာေတာ႔ ရိပ္သာေက်ာင္းေလးဆီ အားကုိးတႀကီး ျပန္ေျပးလာပါေတာ႔တယ္ ။  (၄၀)ျပည့္ ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ၿပီးထဲက သႀကၤန္ေရာက္တုိင္း မၾကာခဏဆုိသလုိ ရိပ္သာမွာ သကၤန္းစည္း တရားအားထုတ္ပါေတာ႔တယ္ ။

က်ေနာ္နဲ႔အတူ တရားထုိင္ဖက္ ေယာက္ဖေတာ္တေယာက္ရွိေသးတယ္ - သူက - ျဗဟၼာ႔ျပည္က ဆင္းလာသူ ၊ တကယ္ ေျပာတာ ၊ က်ေနာ္ သူ႕လကၡဏာနဲ႔ သူ႕အမူအရာမွာ ျမင္ေနရတယ္ ။ ထားပါေတာ႔ ၊ ဥပဇၥ်ယ္ဆရာေတာ္ကေတာ႔ - အင္း ဒီေကာင္ေတြ - ( အိမ္ေထာင္ႏြံ ) နစ္ေနၿပီ ။ နိကၡမပါရမီေတာ႔ မပါေလာက္ေတာ႔ဘူး ။ ဒီေတာ႔ လာခုိက္ကေလး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တရားအားထုတ္လုိ႔ ရေအာင္ (၂၂၇)သြယ္ သိကၡာပုဒ္ဒဏ္နဲ႔ ဝန္မပိေအာင္ ( ကုိရင္ႀကီးပဲ ) ဝတ္ေပးပါေတာ႔တယ္ ။ တၿမဳိ႕လုံး ဆရာေတာ္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔(၂)ေယာက္ပဲ သိတဲ႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေနာ္ ။(ခုေတာ႔ေဖာ္လုိက္ၿပီ) ။ အံမယ္ - ဒါေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔က မေလွ်ာ႔ခ်င္ေသးဘူးခဗ် ။ ဆံခ် သကၤန္း႐ုံၿပီးတာနဲ႔ ဒီတခါေတာ႔ အကၽြတ္ဟဲ႔ဆုိတဲ႔ စိတ္မာန္အျပည့္နဲ႔ ၊ (ေၾသာ္ - နိဗၺာန္ေတာင္ ေဇာနဲ႔ လုိခ်င္ေနေသးတာေနာ္) - အိမ္ကမိန္းမ၊မိသားစုေတြကုိ ေခၚေျပာ တယ္ ။ ဒီတေခါက္ဝင္လုိ႔ သံသရာလြတ္ေၾကာင္းတရား ရၿပီဆုိရင္ေတာ႔ ငါတုိ႔ ျပန္မလာေတာ႔ဘူး ။ နင္တုိ႔ဟာနင္တုိ႔ ရွာစားၾကေပေတာ႔ ၊ သားသမီးေတြကုိလဲ နင္တုိ႔ပဲၾကည့္႐ႈ ေစာင္႔ေရွာက္လုိက္ေတာ႔ ။ ငါတုိ႔အတြက္မပူနဲ႔ ၊ ထမင္းတနပ္ ေတာ႔ ေအးေဆး ဆြမ္းခံစားမယ္ လုိ႔ ဒီလုိ ေျပာေနက် ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတာ႔ သူတုိ႔ခမ်ာလဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ဦးခ် ျပန္သြား ၊ ဒီၾကားထဲ ဆြမ္းလာပုိ႔လဲ မ်က္ႏွာေသေလးေတြနဲ႔ ၊ အဲ အခ်ိန္က်လုိ႔ (၇)ရက္တန္သည္ ၊ (၉)ရက္တန္သည္ ရွိေတာ႔ လာပါၿပီ - (အပုိင္တြက္ၿပီးသား) ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး ၊ က်ေနာ္တုိ႔အဝတ္အစားေတြပါ ယူလာၿပီး ကေလးေတြ ေရွ႕က တင္ခ်လာေတာ႔တယ္ ။ ၿပီးတာနဲ႔ (သမီးက ဘယ္ႏွစ္တန္း ေရာက္ၿပီ ၊ သားက အတန္းႀကီးလာေတာ႔ ပုိကုန္မွာ ၊ ဒီေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ဘယ္လုိစီစဥ္မလဲဘုရား) ဆုိတာနဲ႔  ၿပီးပါေလေရာ ။ ( အိမ္း - ဒီကေလးေတြ လူလားမေျမာက္ေသး သေရြ႕ေတာ႔ တုိ႔တာဝန္ပဲဟဲ႔ ) ဆုိၿပီး တခါထဲ ပါသြားပါေလေရာ ။ ( တကယ္ ဝန္ခံေနတာပါဆုိ )

က်ေနာ္ ဒီစာေရးျဖစ္တာက (ဂါဟ)ကုိ ေမ႔ေနရင္ (ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ တရားထူးရၿပီလုိလုိ) အထင္လြဲတတ္တာေၾကာင္႔ပါ ။ ေနာက္တေၾကာင္းက - က်ေနာ္ လူငယ္ဘဝက ဂီတကုိ႐ူးသြပ္ရင္း စြဲလာတဲ႔ မေကာင္းတဲ႔အက်င္႔တခုကုိ ျဖတ္ဖုိ႔ႀကဳိးစား ရင္း သူ႕ရဲ႕အရွိန္အဟုန္(အင္နားရွား) ပါသြားလုိ႔ ခု (၂)ညရွိၿပီ လုံးဝအိပ္မရျဖစ္ေနလုိ႔ ( ေန႔ခင္းဘက္ပါမအိပ္ေတာ႔တာ ၊ မ်က္လုံးမွိတ္ထားေတာင္ စိတ္ကနုိးၾကားေနတုန္း ) ။ (ေရနဲငါးလုိ - ကိေလသာ ၊ အာသဝ ၊ တဏွာအရည္ေတြ ျပတ္သြား ေတာ႔ ငါးကေလး ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ မအိပ္နုိင္ေအာင္ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနရွာ ထင္ပါရဲ႕) ။ ဒါနဲ႔ ခုမနက္(၃)နာရီေလာက္မွာ တရားေလးမွတ္ရင္း အိပ္မယ္လုိ႔လုပ္တာ - ဒီလုိေလ ၊ စိတ္ကေလးၿငိမ္သြားရင္ ထိနမိဒၵ ဝင္လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္လုိ႔ ၊   ( ေၾသာ္ - တရားကုိပါ အိပ္ဖုိ႔အသုံးခ် ၊ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ႔လူေနာ္ ) ။ အိပ္ယာေပၚအသာလွဲ ၊ ဝင္ေလ၊ထြက္ေလေလး ႐ႈ ၊ သမာဓိရမယ္မွမႀကံေသးဘူး ။ ဘာ႐ႈ႐ႈ - သတိကပ္ ၊ ပရမတ္ပညာဝင္ဖုိ႔ေတာ႔ မလုပ္ပဲ မွတ္ထားသမွ် ပညတ္ေတြတင္ ဂါဟတ္ဝင္လုိက္တာ ၊ အဝိဇၨာက တရားျပန္ေဟာ ၊ စာမာန္ေလးတက္လာေတာ႔ ( ဒီတရားေလး လုိင္းေပၚတင္လုိက္ ဦးမဟဲ႔ ) လုိ႔ အိပ္ယာက ေငါက္ခနဲထလုိက္တာ --- တရားေတာ႔မတက္၊ အိပ္ေရးသာပ်က္ခဲ႔ရျပန္ပါေၾကာင္း ၊ ဝန္ခံခ်င္လုိ႔ တေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ ။

( ဝီမံသာ )

စာၿပီးခ်ိန္ - 30-11-2017 ( 6:20 AM )