က်ေနာ္ - ငယ္ငယ္ထဲက ခု အသက္(၅၀)ျပည့္လုနီးပါးအထိ - တခါမွ ေသခ်ာမလုပ္ဖူးခဲ႔တဲ႔ (သည္းခံျခင္း) ေလ႔က်င္႔ခန္းတခုကုိ လုပ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္ ။
စ စခ်င္းမွာ - ငါ႕ကုိ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ၊ ဘာလုပ္လုပ္ သည္းခံမယ္ လုိ႔ အဓိဌာန္အေတြးနဲ႔ စခဲ႔တာ ။ အဲဒါ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔အတြက္ စိတ္ထဲမွာ တေလွ်ာက္လုံး သမၺဳေဒၶ ဂါထာေတာ္ႀကီးကုိ ရြတ္ေနခဲ႔ရတာ ၊ ဒီ ဂါထာေတာ္ ႀကီးက က်ေနာ္႔အသက္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ကယ္ခဲ႔တယ္လုိ႔ ယုံၾကည္အားထားရလုိ႔ေလ ။
ဒီေန႔ အားလပ္ရက္ဆုိေတာ႔ အလုပ္ကိစၥဖိစီးမႈနဲပါးေတာ႔ အာ႐ုံစုစည္းမႈ ပုိျမန္ဆန္ခဲ႔တယ္ ။ တုိတုိေျပာရရင္ ငါ႕ကုိဘယ္သူဘာေျပာေျပာသည္းခံမယ္ ဆုိတဲ႔အေတြးကေန ငါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္လာသမွ်အေပၚ သည္းခံမယ္ လုိ႔ ( အျပင္ကုိဂ႐ုစုိက္ေနရာက အတြင္းကုိျပန္လွည့္လာတဲ႔ မွန္ကန္တဲ႔သမာဓိျဖစ္ေပၚမႈဟာ ) အခ်ိန္တုိ အတြင္း ( မနက္ - ၆နာရီနုိးခ်ိန္က စ - ၂ -နာရီေလာက္ အၾကာမွာ ) ဂါထာေတာ္ႀကီးတန္ခုိးနဲ႔ စုစည္းမိ လာတယ္ ။ ဥပမာေျပာရရင္ - ( မိန္းမလုပ္သူရဲ႕ စိတ္တုိေငါက္ငန္းသံေတြ (အရင္ကဆုိ) ကုိယ္နဲ႔ဆုိင္ဆုိင္ မဆုိင္ဆုိင္ - ဒင္းက ဘာလုိ႔ဒီလုိေျပာရလဲလုိ႔ စိတ္ဆုိးပစ္မိရာက - ခုက်ေတာ႔ ပထမေတာ႔ - သူဘာေျပာေျပာ - ငါသည္းခံပါ႕မယ္ေလ ၊ ေနာက္ - ပုိၾကာလာေတာ႔ - ဒီအျပဳအမူေတြအေပၚ ငါ႕စိတ္က ေဒါသျဖစ္ေနတယ္ ၊ ဒီေဒါသစိတ္ကုိ သည္းခံ လုိက္ပါ႕မယ္ေလ လုိ႔ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလဲလာတယ္ ) ဒီကစ အေလ႔အထ ျဖစ္လာေတာ႔ - အျပင္ပတ္၀န္းက်င္ အျပဳအမူေတြအေပၚ ကုိယ္႔စိတ္ကတုံ႔ျပန္ေနတဲ႔ စိတ္ျဖစ္ေပၚမႈေတြကုိပဲ ျပန္သုံးသပ္ရင္း - (ငါ ေဒါသစိတ္ျဖစ္ေနတယ္ ၊ ဒီစိတ္ေလးကုိ သည္းခံပါ႕မယ္ ၊ မျဖစ္ေစရဘူး ။ ငါ ေလာဘ စိတ္ ျဖစ္ျပန္ၿပီ ၊ ဒီစိတ္ကုိ ငါသည္းခံမယ္) ေနာက္ဆုံး - ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ - သူ ဒီလုိေျပာေနတာ မဟုတ္ ေသးဘူး ၊ ငါတခုခုေျပာမွ - ဒီလုိအေတြး၀င္လာရင္ေတာင္ - ေဟာ - ငါ ဆရာလုပ္ခ်င္တဲ႔ မာနစိတ္၀င္လာျပန္ ၿပီ ။ ေနာက္မွေျပာေတာ႔မယ္ ၊ ဒီစိတ္ကုိလဲ သည္းခံလုိက္ပါ႕မယ္ ။ အဲလုိေနလာလုိက္တာ အံ႕ၾသစရာေကာင္း တာက မေန႔တေန႔က စီးပြားေရး၊လူမႈေရး အဆင္မေျပမႈေတြေၾကာင္႔ (အနဲဆုံးလင္မယားရန္ျဖစ္ရေလာက္တဲ႔) အေျခအေနတခုကေန တမနက္လုံး ေအးခ်မ္းစြာ ေက်ာ္ျဖတ္နုိင္ခဲ႔တယ္ ။
ဒါေပမဲ႔ေနာ္ ၊ ဒီအခ်ိန္ထိ (ငါ ေျခသုတ္ပုဆုိးေျမြစြယ္က်ဳိးသလုိ သည္းခံေနရတယ္) ဆုိတဲ႔ အနုသယ မာနေလး က အတြင္းစိတ္မွာ ကိန္း၀ပ္ေနတုံး ။ (တကယ္သည္းခံနုိင္တယ္ဆုိတဲ႔အဆင္႔မေရာက္ေသးတာေပါ႕) ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ - က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ ေန႔လည္(၁)နာရီေက်ာ္ေလာက္က စ က်န္ခဲ႔တယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ရင္ၾကပ္တာ ျပန္ေပၚလာတယ္ ။ ( မိမိေ၀ဒနာကုိ မိမိျပန္သည္းခံရတာ အျပင္ကေပးတဲ႔ေ၀ဒနာကုိ သည္းခံ ရတာထက္ ပုိနက္႐ႈိင္းမွန္း သိလုိက္ရတယ္ ) ။ သည္းခံမယ္ ဆုိတဲ႔ အဓိဌာန္ေၾကာင္႔ အာ႐ုံစုစည္းမႈ (သတိ) ပုိအားေကာင္းလာတယ္ ။ စိတ္ကတ႔ုံျပန္လာတဲ႔ တင္းၾကပ္မႈ(ေဒါမနႆ)ေတြကုိ ဆက္တုိက္သိ ၊ ဆက္တုိက္ သည္းခံ ၊ လုိအပ္တဲ႔ျပဳျပင္မႈ(ေဆး၀ါးမွီ၀ဲျခင္း၊အေနအထုိင္ျပင္ျခင္း)ေတြကုိလဲ သတိရွိရွိနဲ႔ ျပဳျပင္ေပးရင္း ခႏၶာ နာေပမဲ႔ စိတ္မနာေအာင္ ထိန္းနုိင္လာတယ္ ။ မိမိလုပ္ခဲ႔သမွ် အက်ဳိးအျပစ္ေတြက မိမိဘ၀ကုိ လႊမ္းမုိးေနတယ္ ဆုိတာကုိလဲ သိလာရေတာ႔ ဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ ငါ အေနအထုိင္ဆင္ျခင္မွ ဆုိတဲ႔ မိမိကုိယ္ကုိဆုံးမျခင္းကုိလဲ လုပ္ျဖစ္လာတယ္ ။(ေနာက္ေန႔အတြက္ သည္းခံျခင္းသင္ခန္းစာကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ေရးဆြဲမိၿပီေလ)
- - - - - - - - - - -
က်ေနာ္ - ဒီေန႔တေန႔လုံး (သည္းခံျခင္း) ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ရာက ရလာတဲ႔အသိေလးကုိ ျပန္ရွယ္မဟဲ႕လုိ႔ (ဆရာလုပ္ခ်င္တဲ႔မာန္ေလးနဲ႔) ခု ဒီစာ ေရးေနရင္းကေန - ငယ္တုန္းကဖတ္ရတဲ႔ ၀ိဓူရဇတ္ကုိ ျပန္သတိရမိ တယ္ ။ ပု႑ကဘီလူးရဲ႕ျမင္းေနာက္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းႀကဳိးနဲ႔ဆြဲ ၊ ခလုတ္ကန္သင္း၊ေတာင္၊ေခ်ာက္ အစုံ တုိက္ခ် ခံခဲ႔ရတဲ႔ ၀ိဓူရအမတ္ႀကီး ၊ နဂါးျပည္ေရာက္တဲ႔အထိ တရားမပ်က္ခံနုိင္ခဲ႔တဲ႔ သည္းခံျခင္း ၊ ( သူ ပု႑က ကုိ သည္းခံခဲ႔ရတာမဟုတ္ ၊ မိမိ သတိတရားမွ ခၽြတ္ယြင္းမသြားရေအာင္ မိမိကုိယ္မိမိ ေ၀ဒနာကုိသည္းခံရင္း ေဆာက္တည္ေတာ္မူခဲ႔တာ ) - - - အေလာင္းေတာ္ႀကီးတုိ႔ရဲ႕ ဒီလုိပါရမီေျမာက္ သည္းခံျခင္းကုိသတိရေတာ႔မွ ငါ႕ကုိယ္ငါ သည္းခံနုိင္လွၿပီထင္တာ - တကယ္ေတာ႔ ဒီေန႔ ငါ႔ရဲ႕ သည္းခံျခင္းစာေမးပြဲက ေအာင္မွတ္(၄၀%) ရ႐ုံေလာက္ကေလးပဲ ရွိပါေသးလားဆုိတာ (ရွက္ရြံ႕စြာ) ေတြးမိရင္း - - - ။
ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ။
( ၀ီမံသာ ) 5-12-2015 (10:57pm)
